როგორც გითხარით, ჩემ გვერდით ახალგაზრდა ცოლ-ქმარი ცხოვრობს, ასე, 30-32 წლის იქნებიან. ჰყავთ ერთი ბიჭუნა, 4 წლის გივიკო. ცოლიც და ქმარიც კარგ სამსახურში მუშაობენ, ეტყობათ, რომ არ უჭირთ და, ერთი შეხედვით, თბილი და ტკბილი ოჯახი აქვთ: ქუჩაში ხელგადახვეულები დადიან, ერთმანეთზე ზრუნავენ და ერთხელაც არ გამოსულა მათი ბინიდან ჩხუბის ხმა, მაგრამ, თურმე ეს საკმარისი არ არის იმისთვის, რომ სრულფასოვანი ოჯახი გქონდეს.
საქმე ისაა, რომ, ხან ქმარი მიდის მივლინებაში და ხან – ცოლი. ჰოდა, ის, რომელიც შინ რჩება, ყოველ საღამოს მე შემომიყვანს ხოლმე ბავშვს – გეხვეწებით, თქვენთან იყოს, მე რაღაც საქმეზე გავდივარო; თვითონ კი ვიღაცეები მიჰყავთ სახლში (ქმარს – ქალები, ცოლს კი – კაცი) და აქვთ ერთი ამბავი. ისეც მომხდარა, რომ ღამით ბავშვი ჩემთან დამიძინებია – წაყვანა დავიწყებიათ. მერე კი, როცა ერთი ან მეორე მივლინებიდან ბრუნდება, ისე ხვდებიან, ისე მტრედებივით ეჟღურტულებიან და ლოკავენ ერთმანეთს, რომ ვუყურებ, გული მერევა. ნუთუ ვერც ერთი ვერ ხვდება, როგორ ღალატობენ და თავზე ლაფს ასხამენ ერთმანეთსაც, საკუთარ თავსაც და ერთადერთ შვილსაც. ცოლსაც და ქმარსაც კისერი უტეხია, მაგრამ, მე ბავშვი მეცოდება. ჯერ პატარაა, მაგრამ, რომ გაიზრდება, ხომ გაიგებს ყველაფერს? შესაძლოა, მამას ისე არ მოსთხოვოს პასუხი, მაგრამ, დედას არ უნდა ეშინოდეს? ხომ შეიძლება, ამის გამო ბიჭი ცუდ გზას დაადგეს და სამუდამოდ დაიღუპოს თავი?!
ძალიან მინდა, ერთ-ერთს მაინც დაველაპარაკო ამ საკითხზე, მაგრამ, თან მეშინია – არ მეტყვის, ვინ გეკითხება, სხვის ცხოვრებაში რომ ეჩრებიო? ან, სულაც, შეიძლება, ისიც კი მითხრან, გამოჩურჩუტებული ბებერი ხარ და რაღაცეები გეჩვენებაო.
თუ მეჩვენება, ბავშვს რატომ მიტოვებენ ხოლმე? სად არ მიცხოვრია, როგორ ხალხთან არ მქონია ურთიერთობა, მაგრამ, ასეთი აღვირახსნილი ადამიანები არსად მინახავს.
მიხეილი, 76 წლის.
წყარო "თბილისელები"
